We beleven een snelheid van veranderen die in onze relatief korte menselijke historie nog niet eerder heeft plaatsgevonden.
We genieten van onze welvaart, alle mogelijkheden en technologische vooruitgang. We veranderen voortdurend en gaan van vandaag naar morgen. En daarbij regent het uitspraken en meningen.
In die turbulente maatschappij vervullen organisaties een enorm belangrijke functie. Als kapitaalverschaffer, als werkgever, producent, dienstverlener, en vaak ook een belangrijke factor in de opinievorming en leiders van organisaties hebben een voorbeeldfunctie.
De vraagstukken waar organisaties op dit moment voor te staan en waarin ieder bestuur/directie en MT keuzes in moet maken zijn stevig en in de loop der jaren – binnen 1 of 2 generaties – enorm veranderd. Waar in de vorige eeuw overwegend off-line, in de fysieke wereld, risicobeheersing en proces-optimalisatie centraal stonden, hebben we nu in een hybride – en overwegend – digitale online wereld met de focus op brand value, reputatie, marketing en communicatie en niet te vergeten ethiek. Tel de verschillen. En er zijn er vast nog veel meer.
Want ook nog eens in een jaar of 5-10 zijn de autonome groei- en winstdoelstellingen voor ondernemingen meer en meer gekoppeld aan het drukveld van millennium goals, ESG’s, IDG’s in samenwerking met andere organisaties die hun bestaansrecht danken aan excellentie. Ieder zijn vak.
Je zal er maar leiding aan moeten – mogen – geven. En met al die ontwikkelingen verandert de definitie van impact automatisch mee.
Er verandert veel, en ook weer niet. Kantoren zijn kantoren; we maken jaarplannen, maken afspraken om te voldoen aan regelgeving, stellen doelen, voeren jaargesprekken, tellen verlofdagen, hebben kpi’s en vragen ons regelmatig af hoe leuk het is om ons werk te doen.
Dat laatste is meer en meer relevant, want overstappen is gemakkelijk. En misschien kan een medewerker ergens anders een geweldige volgende stap maken in zijn of haar carrière. Of wordt het vertrek ingegeven door andere redenen? Niet alleen geven we elkaar voldoende aandacht in al die snelle hybride werkvormen. En die getalenteerde medewerker, die graag werkt in divers samengestelde teams, heb je als leidinggevende hard nodig voor de volgende stap die de organisatie moet zetten.
Misschien is dit alles voor jou ook een realiteit en zoek je een maatje om je visie en insteek te bepalen. Hoe verhoudt die vaak lastig beïnvloedbare realiteit van alle dag zich tot die nieuwe stevige uitdagingen waar je voor staat met het deel van de onderneming of instelling, waar jij verantwoordelijk voor bent?
Hoe zet je een goede veranderaanpak in elkaar? Waar moet je op letten en hoe kom je tot de gezamenlijkheid die zo hard nodig is om wat je wilt ook echt te realiseren?
We maken allemaal onze keuzes en hebben we zo onze eigen wijze van denken, manieren van handelen en gewoontes, ook in met elkaar omgaan. Niet in het minst door verschil in achtergrond, in ervaring en levensfase-verschillen. Met elkaar werken in een organisatie vraagt om ook daar nog eens goed naar te kijken. Met vragen zoals: Werkt het, zoals het nu gaat, nog zoals nodig is? En wat werkt nog wel en wat kan beter anders. En hoe verander je dan?
Veranderen is inmiddels eigenlijk een onbewuste gewoonte geworden. Je kunt het als ingewikkeld zien, maar je kunt jezelf ook de vraag stellen hoe je de veranderingen om je heen kunt benutten. Als een continu leerproces. Een nieuwe kans voor jezelf, voor het team of jouw organisatie. Of voor hogere doelen, als verbinding, zorgen voor elkaar en de omgeving. Hoe ga je daarmee om? Ben je voorzichtig behoudend, vasthoudend nieuwsgierig, hoe zit je zelf in elkaar en waar heb je je geconfirmeerd, en waarom? Of weet je dat te combineren? Steeds meer hebben we juist daar het gesprek over.
Een dialoog over samenwerken en veranderen en iets minder over de inhoud van ons werk. En zo doen we meer en meer aan zelfontwikkeling, intervisie-gesprekken, reflectie en leren we onszelf gesprekstechnieken aan die bijvoorbeeld hun oorsprong vinden in wat we wel eens primitieve culturen noemen. Zoals de Kgotla in Afrikaanse stammen al eeuwenlang de basis vormt voor zorgvuldige besluitvorming in moeilijke vraagstukken. Het kost wel tijd en vraagt de volle aandacht van iedereen. Smartphones en social media heb je dan even niet nodig. Die komen daarna wel weer.
De macht van het woord en de kracht van de stilte.
Als je goed kijkt. Als je af en toe even stilstaat en luistert, dan hoor je ook de signalen in jezelf en in de omgeving. Dan hoor je niet zozeer wat je al weet en wat al is gezegd, maar juist het ongezegde; wat in de onderstroom speelt. De vragen die leven en niet altijd worden gesteld. En misschien hoor je dat nog voordat er meningen zijn. Observeren is een kerncompetentie voor elke manager, die aan zijn of haar leiderschap wil werken.
Diversiteit is van alle tijden en brengt veel moois met zich mee. Maar inclusief zijn bleek toch altijd al wel lastig. Dat zagen we al in de tijden van Mozes, Christus, Benedictus en Voltaire. En ook Pablo Picasso, Piet Mondriaan, Hilma Af Klint en Alphonse Mucha waren bijzonder en afwijkend en werden meestal niet erg op handen gedragen. Zij waren in staat om wat zij zagen voor ons te visualiseren en nieuwe denkwijzen te introduceren. En ook briljante musici zoals Bach en Bono en Bowie met treffende verhalen in de – hen eigen – muzikale taal. Ieder van hen, naast vele anderen, vormt een bron van inspiratie. Wie zijn de wilde ganzen van nu? In de maatschappij, in de organisatie, in je vriendenkring? En wat hebben zij te vertellen, wat laten zij ons zien? Gabor Mate? Jan Rotmans? Otto Scharmer, Jitkse Kramer of Toon Tellegen?
Neoklassiek veranderen
Ik geloof in neo-klassiek denken. Gebruik maken van de lessen van oude leermeesters, antropologische principes en systemisch kijken. Maar wel in een nieuw jasje. Viraal veranderen, transparant – alles mag gezegd en we gaan vooruit, want we hebben een stevige uitdaging en ambitie.
Ik geloof in de kracht van urgentie in combinatie met inspiratie om snel en veel te leren in het handelen. Fouten maken en opnieuw beginnen. Ik geloof in moderne theorieën over leiderschap, talent en veranderkunde. In de noodzaak voor organisaties om een maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen. Om medewerkers uit te nodigen om de beste versie van zichzelf in te zetten voor het geheel en te genieten van wat dat oplevert. Zoals in zovele verhalen draken worden verslagen en schatten worden uitgepakt.
Ik geloof in een positief mensbeeld en in de verbindende en inspirerende kracht van storytelling. Ik geloof in de feedback van anderen op jouw en mijn acteren en het eigen leiderschap. En ik heb geleerd dat ik elke dag wel dingen doe, waar ik later van zeg dat ik dat wel anders of beter had kunnen doen. Meer en meer kan ik daar zelf ook kwetsbaar in zijn, door samen te reflecteren, te mediteren, door een rondje om mijzelf te lopen en vragen te stellen om mijn eigen balans te vinden en verder te versterken. Te luisteren naar alle signalen; mentaal en fysiek.
Kun je nieuwsgierig te zijn en tegelijk dicht bij jezelf te blijven? Leer je zo allerlei perspectieven te verkennen en die inzichten te integreren?Kom je daar nu al voldoende aan toe? Of heerst de dagelijkse operationele druk en oplossen en voorkomen van wat zich voordoet aan vragen, prioriteiten en zet je de creativiteit in voor het oplossen van wat zich aandient. Een organisatieverandering is een unieke kans die je door een urgent en belangrijk organisatievraagstuk wordt gegeven. Een kans die je met elkaar kunt grijpen. En als je dat doet, dan moet het ook een succes worden, waar je later met genoegen op kunt terugkijken. Een gezamenlijk magistraal verhaal.
Op deze website vind je een eerste indruk met inspirerende ideeën. Een manier van kijken langs verschillende perspectieven. een werkwijze in organisatie- en leiderschapsontwikkeling, als mijn startpunt van denken in de samenwerking met anderen. Ik ben in mijn kracht als we stappen vooruit willen zetten met een inspirerende visie en een magistraal verhaal dat in kleine stapjes vorm krijgt. Met een streep onder het verleden en een stip op de horizon. Of nog anders: onderstreep het verleden en stip de horizon aan.
Dat is hoe ik nu aankijk tegen veranderen. Het gaat altijd om die zogenaamde de liminale ruimte tussen het “niet meer” en het “nog niet”. Tussen nu en straks en van vandaag naar morgen. Met elkaar op weg, samenwerking in goede teams en mijn rol in het systeem is die van de kritische vriend.
